Het is juni en ik heb weer last van roosterkriebels. Op kantoor hoor ik de verhalen van de collega’s over de schijnbaar onmogelijke eisen die er aan de roosters gesteld worden, over de foute en onvolledige informatie die aangeleverd wordt en over de spanning tussen de wenselijkheid en de haalbaarheid. Een spanning die kan leiden tot heftige discussies met de schoolleider als advocaat van de wenselijkheid en de roostermaker als advocaat van de haalbaarheid.

Ik houd van die verhalen. Het is zo’n mooi vak, die roostermakerij. Die verrukkelijke jungle van randvoorwaarden waar je je met je figuurlijke kapmes een weg door moet zien te hakken. Je wordt uitgedaagd in zowel je puzzelvaardigheid, als je organisatorische vernuft én je handigheid in de samenwerking met mensen. Als het dan lukt en het rooster draait, dan lopen er al gauw zo’n anderhalf duizend mensen een jaar lang in een dagelijks ritme van een compositie die toch maar mooi door jou is gemaakt.

Natuurlijk ken ik de keerzijden van het verhaal. Het gemopper op dat ene lelijke steentje in jouw prachtige bouwwerk terwijl ze geen notie hebben van de mooie architectuur. De onverschilligheid waarmee ze even komen melden dat er een paar pakketten gewijzigd moeten worden waardoor het rooster alleen maar slechter wordt. De melding van alle personeelswisselingen, zwangerschappen en vervangingen met een spiegelbeeldige beschikbaarheid. Onze frustratietolerantie wordt vaak op de proef gesteld.

Ik verheug me op het symposium, waar alle herkenbare verhalen weer samenkomen en we al die anderen ontmoeten die snappen wat we bedoelen. Dit keer op 31 januari (save the date!) als we 25 jaar bestaan. Zermelo is een bedrijf, maar Zermelo wil ook een soort vereniging zijn, een centrum waar de kennis over roosters maken wordt gedeeld én een ontmoetingsplek en een vangnet voor alle werkers in dit prachtige vakgebied.

Weet u wat ik wel eens mis? Dat roostermakers vanuit hun deskundigheid betrokken worden bij het beleid van de school op allerlei gebieden; personeelsbeleid, onderwijskundig beleid, mentoraat organisatie, enzovoort. Beleid faalt zo vaak omdat het niet getoetst wordt aan uitvoerbaarheid, vraag het de toeslagenouders. En op dezelfde manier zou het een prachtig cadeau voor ons 25-jarig bestaan zijn als roostermakers eens mee zouden mogen denken bij cao-onderhandelingen en bij het maken van overheidsbeleid op het gebied van onderwijs.

Maar misschien moeten we niet afwachten, maar proactief zijn, initiatief nemen en lobbyen voor een betere positie op school én in het land.

Roostermakers aller scholen, verenigt u!

Bernard van Kesteren, juni 2023